“Ik ben absoluut geen type om niet mee te doen!”

"Het bevalt me hier heel goed". Truus valt meteen met de deur in huis. "Ik heb een groot aantal jaren in Rolde gewoond en heb zelfs nog meegemaakt dat ze dit pand hebben gebouwd. Tijdens het uitlaten van onze ‘Shelties’ (Shetlandse Sheepdogs) liepen we hier regelmatig langs. En dat ik hier nu zelf woon, dat had ik toen natuurlijk nooit gedacht. Mijn zicht wordt steeds minder, waardoor het niet meer mogelijk is om alleen thuis te wonen. Daarom ben ik ook blij dat ik hier in Rolde terecht kan bij Hendrik Kok, waar ze gespecialiseerd zijn in de zorg voor blinde en slechtziende mensen."

"Ik heb altijd in de winkel gewerkt", vertelt Truus. "Dat was in een meubelzaak en ja dan maakte ik graag een praatje. Daarom eet ik in het restaurant en niet op mijn eigen kamer. Kan ik mooi een praatje maken met de andere mensen die hier wonen en werken. En als er een activiteit is, of er wordt iets voor ons georganiseerd, dan doe ik altijd mee. Nee, ik ben absoluut geen type om niet mee te doen. Het bevalt me hier hartstikke goed! Ook mag ik graag wandelen en dat kan hier in het park heel goed."

John komt wekelijks langs bij zijn moeder. Hij woont in Nijverdal. In het begin kwam hij dagelijks, maar omdat hij ziet en vooral ervaart hoe goed het hier gaat met haar én hij niet naast de deur woont, heeft hij de frequentie wat verlaagd. "Samen met de medewerkers van Hendrik Kok hebben we er meteen vanaf het begin voor gezorgd dat mijn moeder zich direct op haar gemak voelde. En dat geldt eigenlijk niet alleen voor haar, maar ook voor mij. We zijn hier zo goed opgevangen en begeleid, dat ik haar met een gerust hart achterlaat."

"Wat me opvalt", gaat John verder, "is dat hier hele korte lijnen zijn. Iedereen is vriendelijk, behulpzaam en kent ons van naam. Dat voelt heel natuurlijk. Tijdens één van de familieavonden werd ons verteld dat er binnenkort een ‘markt’ wordt georganiseerd om mensen uit Rolde en omgeving kennis te laten maken met Hendrik Kok. Ik vond dat een heel leuk idee en heb spontaan aangeboden om mee te helpen aan deze markt."

Er verschijnt een lach op zijn gezicht als hij eraan denkt wat hij gaat doen. "Ik mag nu iets terugdoen naar de medewerkers en er ook voor de andere cliënten zijn als vrijwilliger op deze markt. Mijn moeder en ik gaan dan samen in een kraampje staan." Truus draait haar gezicht naar haar zoon en zegt spontaan tussendoor: "Ja, leuk! Net weer een beetje als vroeger." Meteen daarna vraagt ze: "Maar wat gaan we eigenlijk verkopen?"

"Haha, dat is een goede vraag ma, volgens mij mogen wij oude spullen van hier verkopen, maar het kan ook zo maar zijn dat we iets lekkers mogen aanbieden. De opbrengst komt in ieder geval ten goede aan de cliënten," sluit John af.